یکی از بزرگان عرب که مشهور به قباحت وجه و کراهت منظر بود، زنی داشت به غایت صاحب جمال و حمیده خصال. روزی زن، او را گفت: «یقین می دانم که من و تو هر دو اهل بهشتیم.» گفت: «از کجا می دانی؟» گفت: «از آنجا که تو دائم شکل جمیل مرا می بینی و شکر می گویی، و من وجه قبیح تو را می بینم و صبر می کنم، و صابران و شاکران اهل بهشتند.»
اضافه نوشت:
منظور خاصی نداشتم کسی بد برداشت نکند.
وقتی حرفت نمیاد همون بهتر که سکوت کنی.
